ππ¦ π
ππ ππ’πππππ
Noong early 20s ako, sabi ko sa sarili ko, gusto ko mabuhay hanggang 40 lang. Iniisip ko noon, ayoko maging pabigat sa mga mahal ko, lalo na kung hindi na ako makakapag-provide.
Naalala ko ang pinsan ng lola koβumabot ng 90 years old. Ang haba ng buhay niya. Pero mag-isa lang siya: walang asawa, walang anak, hindi na rin nakakapag-travel. Pero healthy living siya, at nakita niya kung paano lumago ang pamilya namin.
May kaibigan naman ako na sobrang successful: maganda ang trabaho, may pamilya, mataas ang kita, at madalas mag-travel. Ang dami niyang adventures. Pero namatay siya at 40.
Magkaibang buhay. Isang mahaba pero tahimik. Isang maikli pero punΓ΄ ng kwento.
Hindi ko maiwasang mag-isip: sino kaya ang mas makabuluhan ang naging buhay?
Pero siguro, hindi natin kayang sukatin ‘yan. Sa mata ng tao, iba-iba ang pananaw. Pero sa mata ng Diyos, bawat buhay ay may layunin. Walang mas mababaw, walang mas malalimβbasta nakalinya sa plano Niya.
Kaya habang nabubuhay tayo, ang mahalaga: gawin nating makabuluhan. Hindi sa haba o ikli, kundi sa direksyon. Sa purpose. Sa pagmamahal at pasasalamat.
Hindi natin hawak kung gaano kahaba ang buhay natinβbut we have been given the free will kung paano ito gagamitin.
ππ«π¨π―ππ«ππ¬ π:π-π: “πππ’π π‘ ππ π‘βπ πΏπππ π€ππ‘β πππ π¦ππ’π βππππ‘ πππ ππππ πππ‘ ππ π¦ππ’π ππ€π π’πππππ π‘ππππππ; ππ πππ π¦ππ’π π€ππ¦π π π’ππππ‘ π‘π π»ππ, πππ π»π π€πππ ππππ π¦ππ’π πππ‘βπ π π‘ππππβπ‘.”