By JV De Vera
After 33 years, aalis na rin ako sa bahay. Hindi lang para tumira sa ibang lugar, kundi para magsimula ng sarili kong family.
Sobrang mixed ang emotions, excited ako, syempre. Bagong season, bagong simula. Pero may lungkot din.
Habang nag-eempake ako, bigla kong naisip: โ๐๐ข๐ข๐ฏ๐ฐ ๐ฏ๐ข ๐ด๐ช๐ญ๐ข ๐๐ข๐ฏ๐ข๐บ ๐ข๐ต ๐๐ต๐ฆ?โ
Sanay akong andyan lang sila. Ako yung male figure sa bahay. Ako yung taga-hatid, taga-bitbit, taga-salo. Kaya ngayon, kahit alam kong hindi naman ako titira sa kabilang mundo, hindi ko maiwasang mag-worry.
Pero habang nagre-reflect ako, pumasok sa isip ko yung linyang madalas ko lang marinig before pero ngayon ko lang ata mas naintindihan: โ๐ณ๐๐ ๐๐ ๐๐๐
๐๐๐ ๐ฎ๐๐
.โ
Bigla akong natahimik. Parang sinabi ni Lord, โ๐๐ฏ๐ข๐ฌ, ๐๐ฌ๐ฐ ๐ฏ๐ข ๐ฃ๐ข๐ฉ๐ข๐ญ๐ข. ๐๐ช๐ฏ๐ฅ๐ช ๐ญ๐ข๐ฏ๐จ ๐ช๐ฌ๐ข๐ธ ๐ข๐ฏ๐จ ๐ฎ๐ข๐บ ๐ฎ๐ข๐ญ๐ข๐ด๐ข๐ฌ๐ช๐ต ๐ด๐ข ๐ฌ๐ข๐ฏ๐ช๐ญ๐ข.โ
Doon ko na-realize, oo nga, baka OA lang ako. First time ko kasi bubukod at no turning back na, unless i-soli ako ng wife to be ko HAHA! (joke lang).
Pero knowing that God will continue to watch over them, even when I canโt anymore in the same way, ibang peace yung dala nun.
Kailan mo huling hinayaan si Lord na Siya muna ang magbantay sa mga iniwan mo?